Szybko i skutecznie
Naukę w kursie SuperMemo zacznij od sekcji „Ucz się” i poznawaj nowe słówka i reguły.
Po każdej karcie oceń, jak dobrze ją pamiętasz – klikając „Wiem”, „Prawie” lub „Nie wiem”.
Na tej podstawie algorytm SuperMemo planuje idealne momenty powtórek – dokładnie wtedy, gdy wiedza zaczyna ulatywać. Dzięki temu uczysz się szybciej, skuteczniej i na długo.
Im lepiej pamiętasz daną informację, tym dłuższe odstępy algorytm wyznacza między poszczególnymi powtórkami, a wiedza jest stopniowo utrwalana w pamięci długotrwałej.
Pamiętaj, że podstawą trwałego i szybkiego zapamiętywania w metodzie SuperMemo są inteligentne powtórki. Twoje postępy w nauce zależą właśnie od nich.
Jeśli zdarzy ci się gorszy dzień i zabraknie ci siły lub chęci, odpuść sobie naukę nowych kart i skup się na sekcji Powtarzaj. Przerobienie nawet kilku powtórek będzie krokiem naprzód!
Sprawdź nasze kursy lub stwórz własny.
Metoda SuperMemo, na której opierają się wszystkie nasze kursy, została stworzona w latach 80. przez Piotra Woźniaka — młodego, zdolnego naukowca, studenta biologii molekularnej, który potrzebował skutecznego sposobu na naukę biochemii i… angielskich słówek.
W 1991 roku staliśmy się pierwszą na świecie firmą, która zaczęła używać inteligentnych powtórek (spaced repetition) do wspomagania nauki. Rozwiązanie to stanowi dziś inspirację dla niemal całej branży edukacyjnej.
Po więcej zajrzyj do: “The true history of spaced repetition”, napisanego przez samego — Piotra Woźniaka oraz „Kto wymyślił spaced repetition?”, napisanego przez Krzysztofa Biedalaka.
Powiedzmy sobie wprost — wszyscy zapominamy, a „pod nóż” w pierwszej kolejności idą te informacje, których nie używamy na co dzień lub regularnie. Krzywa zapominania to wykres, na którym możesz zaobserwować, jak z upływem czasu maleje szansa przypomnienia sobie wcześniej zapamiętanej informacji.
Wiedza, którą zaraz po nauczeniu się możemy posługiwać bez problemu, szybko ulatuje z naszej pamięci, aż w końcu zdolność przywołania (ang. recall) spada niemal do zera. Większość z nas mogła zaobserwować ten fenomen podczas… nauki na egzaminy (któż z nas nie uczył się zgodnie z zasadą 3xZ, czyli „zakuć—zdać—zapomnieć”?).
Polecamy „Krzywa zapominania a powtórki, czyli dlaczego zapominanie jest ważnym elementem nauki”, CEO, Krzysztof Biedalak. Krzywa zapominania. Źródło: badania SuperMemo
Zdolność przywołania danej informacji będzie bezlitośnie i szybko spadać… aż do kolejnej powtórki. Po odświeżeniu wiedzy cała zabawa z krzywą zapominania zaczyna się od nowa, a czas do kolejnego zapomnienia się wydłuża.
Oczywiście nie ma jednego, uniwersalnego kształtu krzywej zapominania — ten zależy od indywidualnych predyspozycji każdej osoby, ilości materiału do nauki, a nawet pory dnia. Warto też wspomnieć, że to, jak skutecznie zapamiętamy daną informację, jest silnie zależne od tego, w jakim stopniu wpasowuje się ona w naszą siatkę skojarzeń i powiązań — czyli w informacje już obecne w naszym mózgu. Im lepsze dopasowanie, tym łatwiejsza nauka. To dlatego początki z nowym językiem są zazwyczaj trudne. Warto jednak się nie poddawać, bo potem jest już coraz łatwiej i przyjemniej.
Termin spaced repetition to zbitka dwóch angielskich słów: spaced (pol. rozstawiony, rozłożony) oraz repetition (pol. powtórka). Jak samo tłumaczenie wskazuje, idea spaced repetition polega na wyznaczaniu powtórek w określonych odstępach, które pozwalają nam minimalizować ich liczbę, a dzięki temu uczyć się szybciej. Od czego zależą te odstępy, zwane również interwałami? Przede wszystkim od naszego indywidualnego tempa zapamiętywania i nauki — każdy człowiek ma swoje predyspozycje. Istnieje jednak kilka reguł dotyczących pamięci długoterminowej, dzięki którym metoda SuperMemo okazuje się naprawdę skuteczna. Jak wpływają one na inteligentne powtórki? Spójrzmy na wykres obok.
Jak działa SuperMemo. Źródło: Wired
Na wykresie w pierwszej kolejności możesz zauważyć krzywą zapominania z poprzedniej sekcji — za pierwszym razem, kiedy zapamiętujesz jakąś informację, ulatuje ona z pamięci dość szybko, i to w krótkim czasie od zakończenia nauki. Ale z każdą kolejną powtórką zwiększa się szansa na pamiętanie informacji pomimo upływu czasu, dzięki czemu odstępy pomiędzy przypomnieniami się wydłużają. Powinniśmy natomiast pamiętać, że jeśli doprowadzimy do tego, że dana informacja całkowicie wyleci nam z pamięci, musimy zaczynać cały proces powtórek od zera. Dlatego właśnie tak ważne jest, aby zacząć od krótkich odstępów i stopniowo je wydłużać. Na koniec warto zacytować jedną z reguł dotyczących pamięci długoterminowej:
Im później wykonasz kolejną skuteczną powtórkę informacji, tym bardziej wzrośnie jej stabilność.
Czyli im później zostanie wyznaczona data powtarzania, tym lepiej materiał będzie utrwalony w pamięci. Jest tutaj jednak pewien haczyk — nie możesz przecież doprowadzić do całkowitego zapomnienia tego, czego się uczysz. Dlatego podstawą spaced repetition i metody SuperMemo jest wyznaczanie powtórek w momencie późniejszym, ale takim, w którym informacje są jeszcze z dużym prawdopodobieństwem (ok. 90%) pamiętane. I takich właśnie momentów, poprzez analizę Twojego tempa zapamiętywania i Twoich postępów w nauce, szuka dla Ciebie w naszej aplikacji algorytm SuperMemo.
Zaciekawił Cię temat inteligentnych powtórek? Przeczytaj artykuł „Spaced repetition a nauka – jak to działa?” napisanego przez naszego CEO.
Gdy mowa o powtórkach i zapamiętywaniu, zazwyczaj w dyskusji pojawia się Hermann Ebbinghaus — niemiecki psycholog urodzony w 1850 roku, jeden z najbardziej znanych autorów badań nad pamięcią. Jako że internet jest pełen sprzecznych twierdzeń i dezinformacji, warto jednak pamiętać, że Ebbinghaus nie jest twórcą inteligentnych powtórek (spaced repetition). Jako pierwszy przeanalizował natomiast bardzo ważną kwestię — zależność między poziomem pamiętania a upływem czasu (dla bardzo specyficznego rodzaju informacji, o czym zaraz się dowiesz).
Badania Hermanna Ebbinghausa przez kolejne sto lat zostały „odstawione na półkę” i wcale nie były uznawane za przełom naukowy. Dalszymi eksperymentami z pamięcią i powtórkami zajmowali się jedynie nieliczni naukowcy i praktycy. Prawdziwy przełom nastąpił dopiero w latach 80. XX wieku, kiedy młody student biologii molekularnej, Piotr Woźniak, postanowił nie tylko odkryć właściwy schemat pamiętania, ale także użyć komputera do tego, by przewidywał za niego optymalny moment na kolejne powtórki.
Więcej na temat badań Ebbinghausa znajdziesz w artykule: ”Did Ebbinghaus invent spaced repetition?” oraz artykule „Ebbinghaus i krzywa zapominania — kilka faktów na temat eksperymentów i badań niemieckiego psychologa”, napisanego przez naszego CEO.
Przenosimy się do roku 1982. Piotr Woźniak, ambitny student Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, czuje się coraz bardziej przytłoczony i sfrustrowany ilością materiału do nauki na studiach. Jeszcze bardziej boli go fakt, że wszystko ulatuje mu z pamięci zaraz po każdym egzaminie. Postanawia to zmienić.
Zaczyna od robienia notatek z biochemii i angielskiego. Wszystkie potrzebne informacje wypisuje na kartkach w formie pytań i odpowiedzi. Przegląda je w nieregularnych odstępach czasu, za każdym razem notując datę powtórki i informacje, których nie udało mu się zapamiętać.
W ten sposób opracowuje pierwsze zasady skutecznego formułowania wiedzy. Z czasem zauważa, że każda kolejna powtórka ma swój własny „cykl życia” (określoną ilość czasu, przez jaki powtórzona informacja utrzymuje się w pamięci) i wpływ na trwałość zapamiętywania. Na podstawie luźnych danych ze swoich badań, młody student tworzy pierwszą wersję swojej autorskiej krzywej zapominania.
W 1985 roku Piotr Woźniak postanawia pójść o krok dalej i rozpoczyna serię eksperymentów z wykorzystaniem angielskich słówek. Tym razem skupia się na wyłapywaniu i mierzeniu błędów podczas kolejnych powtórek, oddzielonych od siebie interwałami (przerwami między jedną powtórką a drugą) różnej długości. Dzięki temu udaje mu się odkryć, że po każdym przypomnieniu interwał ten wydłuża się bez ryzyka zapomnienia słowa. Tak właśnie powstaje pierwsza wersja metody SuperMemo — na papierze.
Jeszcze w tym samym roku Woźniak rozpoczyna studia informatyczne na Politechnice Poznańskiej i kupuje swój pierwszy komputer, ZX Spectrum. Nabywa go z drugiej ręki od osoby, która jest przekonana, że sprzedaje… samą klawiaturę. Jest tylko jeden problem — dane można na niego wgrywać jedynie za pomocą taśmy magnetofonowej. Ogranicza to jego możliwości, ale nie powstrzymuje przed dalszym prowadzeniem badań. W 1987 r. z pomocą finansową przychodzi rodzina, dzięki czemu Piotr Woźniak w końcu wchodzi w posiadanie komputera PC z dyskiem twardym, a w grudniu, trzy miesiące od zakupu, uruchamia pierwszą aplikację SuperMemo. Wykorzystuje ona zmodyfikowaną wersję algorytmu SuperMemo (zwaną SM-2), który każdej informacji przypisuje oddzielny stopień trudności i na jego podstawie dobiera odstępy między powtórkami. SM-2 do dziś jest inspiracją dla wielu aplikacji do powtórek — wykorzystuje go m.in. Anki, a dawniej Quizlet.
Piotr Woźniak nie spoczywa jednak na laurach — przez kolejne lata tworzy nowe, ulepszone wersje algorytmu, doskonaląc jego dokładność oraz dopasowanie do materiału i predyspozycji ucznia. Wieloletnie badania nad ludzką pamięcią stają się podstawą wielu prac magisterskich i doktorskich, w tym jego własnych. On sam zaś za metodę SuperMemo doczekuje się wielu nagród oraz publikacji w prestiżowych czasopismach, takich jak Wired i The Guardian.
W tej niezwykłej historii warto jeszcze wymienić rok 1991, w którym to Piotr Woźniak wraz z przyjacielem, Krzysztofem Biedalakiem, zakładają firmę SuperMemo World, poświęconą rozwijaniu i dystrybucji aplikacji SuperMemo. Jej misja? Zapewnić każdej osobie możliwość skutecznej, przyjemnej nauki i zdobywania trwałych umiejętności, z których będzie mogła korzystać przez całe życie.
Dlatego podstawę oferty stanowi metoda SuperMemo. Wkrótce potem firma zaczyna się koncentrować na dostarczaniu autorskich kursów językowych. 30 lat później, wciąż staramy się kontynuować naszą misję — nieustannie pracujemy nad rozwojem metody oraz naszej oferty kursów.
Chcesz poznać historię SuperMemo ze wszystkimi pikantnymi szczegółami? Zajrzyj do artykułu: “The true history of spaced repetition” (pol. prawdziwa historia inteligentnych powtórek), napisanego przez samego bohatera opowieści — Piotra Woźniaka oraz do artykułu „Kto wymyślił spaced repetition?”, napisanego przez naszego CEO.
